Joh. v Oldenbarnevelt

Dinsdag 9 April 1940

Lieve ouders, br en z.

Jullie zullen wel denken, alweer een brief. Dat komt echter, omdat ik gehoord heb, dat de brieven die in Colombo gepost zijn, moet ons schip mee verder zijn gevaren en dus vandaag pas zijn verzonden. We zijn vanmorgen in Sabang geweest, en hopen morgen in Belawan Doeli te zijn. Daarvandaan wordt dan ook deze brief verzonden, dus deze hebben jullie misschien wel gelijk, of anders enkele dagen later dan de vorige.

In Colombo zijn we weer een tocht wezen maken. Hier vonden we een prachtige plantengroei en een eigenaardige bevolking. Hoe mooi de natuur daar ook was, Sabang was stukken mooier. We zijn vanaf 7 uur vanmorgen, tot half twaalf aan de wal geweest. Vanmorgen zijn we een half uurtje vroeger opgestaan, want Sabang was in zicht. We voeren een 10 minuten langs bergen, begroeid met palmboomen. Daarna kwamen we de schitterende baai van Sabang in. De pracht en praal hiervan, stelt al het andere in de schaduw. Het viel ons al direct op, dat het in deze Nederlandsche haven, er zoo proper uitzag, in vergelijking met de Engelsche havens. Het plaatsje Sabang zelf, is erg klein. Een dorpje, zou ik zeggen, aan de zee. Natuurlijk ware er weer de noodige inlanders die bananen aan ons vilden verkoopen. Voor 10 cent had je zeker 20 reuze grote pisangs. Dat ik vanmiddag geen eten moest hebben, zullen jullie wel kunnen begrijpen, als ik jullie vertel, dat ik er een 15 tal heb opgegeten.

De huizen in Sabang zijn smerig. We zijn nog even een kampong binnengeloopen, waar je weg stonk. Toen we er weer uit kwamen, deze kampong ligt vlak bij Sebang, zagen we een bordje, waarop in 't Maleisch stond "Verboden toegang". We waren dus de eerste dag, dat we op Nederlandsch grondgebied waren, al op verboden terrein. Achteraf bekeken hebben we echt reuze geboft, want alhoewel er een detachement militaire politie in Sebang ligt, deze zijn ook bij ons leger ingedeeld, hebben ze ons niet gesnapt.

Van een brigadier, die met ons meevaart, hoorde ik, op een aan hem gestelde vraag, dat we daar niet in mogen, in verband met het feit, dat in deze kampong veel vrouwen zijn, die niet deugen. We hebben er echter heel weinig van bemerkt. Trouwens we bemoeien we ons absoluut niet met de bewoners, je zou er vies van worden.

Toen we dan weer terug in de nette buur kwamen (Sabang heeft maar één behoorlijke straat, en dat is een winkelstraat) besloten we om de bergjes maar eens te gaan beklimmen.

Onder de schaduw van de klapperboomen zijn we zoo ongeveer 2 uur geloopen. Er waren er, wiens uniform gewoon weg aan hun lichaam plakten van het transpireeren. Bij mij liep het zweet met straaltjes van m'n gezicht af, maar toch valt de warmte mij reusachtig mee. De zon staat nu 's middags zoowat recht boven ons. Ik had het veel erger voorgesteld. Zooals jullie wel zien schrijf ik ook met andere inkt, dan ik gewoon ben. Het is niet alleen andere inkt, maar ik schrijf ook met een andere pen. Ik heb deze pen in Sabang gekocht want m'n andere pen gaat steeds meer achteruit. Zeer vermoedelijk kan deze niet tegen de warmte. Het gummi zuigertje gaat verteeren.

Nu zag ik net een prachtpen liggen, nl een origineele "Parker". Ook had ik het geld er voor en ik kocht deze pen voor f 10,- In Holland kost dezelfde f 17,50. ik heb dus nu een goeie, met zuigerinstallatie zonder gummi zakje.

We krijgen nu ook al Indisch geld al kun je met Hollandsch geld overal terecht, ook in Engelsche havens. Een Indisch 2½ cent stuk, is net zoo groot als een rijksdaalder in Holland maar natuurlijk van koper. Je hebt dus gauw een portemonaie vol geld.

Ziezoo lieve allemaal, m'n brief is zoowat vol en ik eindig maar weer. Er komen weer Hollandsche postzegels op, dat komt omdat ze hier aan boord door het postkantoor verwacht worden.

Jullie zullen echter nog genoeg Indische zegels krijgen. Allen dus hartelijk gegroet van jullie liefhebbende zoon en br.

Ko Droogers